Ośnieżona dolina

Mimic

Mimic słyszała co cały czas mówią Mocca i Iluzja.
-Powietrze nie ma zamiaru stąd wychodzić bo wie że nie zostanie zaakceptowane przez ciebie i twoją przyjaciółke Mocca-powiedziała po czym znów stukneła się w głowe. Mocca?! Teraz wszyscy więdzą już kim ona jest- Mimic.

Mocca

Mocca uśmiechnął się słysząc swoje imię. Rozpoznał też osóbkę, do której głos należał. To ta mała suczka, którą miał zaszczyt ostatnio spotkać w lesie. Mini? Minic? Jakoś tak.
- Czy moja przyjaciółka też twierdzi, że Powietrze nie zostanie przez nas zaakceptowane? - spytał z rozbawieniem Iluzję.

Iluzja

Westchnęła ciężko i spojrzała groźnie na zaspę, za którą kryła się Mimic. Choć określenie przyjaciółka zabrzmiało atrakcyjnie i miło w uszach Iluzji z pyska Mocci, jednakże nie miała zamiaru znosić towarzystwa innej suki. Nie wiedziała jednak, co zrobić. Widać Mocca chciał towarzystwa tamtej.
- Masz tu najwyższą rangę, więc myślę, że nie musisz pytać nikogo o zdanie. Pójdę już, miłej rozmowy.- dokończyła pospiesznie już idąc. Zwinęła ogon w troki i zawróciła w stronę lasu. Przechodząc obok zaspy ujrzał za nią Mimic i ostro na nią warknęła. Potem powolnym krokiem ruszyła w gęstniejące stopniowo poszycie aż zniknęła całkiem z widoku. Wróciła na swoją ścieżkę samotnego złudzenia.

Mocca

Mocca westchnął. Nie chciał żeby Iluzja sobie poszła. Ale jeśli pójdzie za nią będzie się narzuca, albo mu zależy. A jedyne na czym mu zależało, to to, żeby nikt się nie dowiedział, że mu na czymś zależy. Wojownik powoli podszedł do istoty schowanej za górą śniegu.
- No słucham. - rzekł zniesmaczony. - Czy mogę pomóc... w czymś? - spytał.

Mimic

Mimic słyszała i widziała co się tam działo. To przez nią Iluzja chciała zostawić Mocce.
-Uwierz nie musisz pomagać powietrzu. Powietrze jest łatwo spotkać gdyż jest tu i tam. Ale zdarza się że czujesz delikatne muskanie sierści przez powietrze które nazywamy wiatrem. Chce ono zwrócić twoją uwage ale rozumiejąc iż masz już towarzysza odlatuje w siną dal. Taki jest jego, czyli w sumie mój żywot.
Skuliła się i czekała na ciąg dalszy.

Mocca

- Taak... - rzekł lekko już zdenerwowany Mocca. "Powietrze" przychodzi tutaj, przez nie jego towarzyszka sobie idzie, a teraz nawet nie powie o co chodzi. - Jednak kiedy spotykam gadające powietrze, chciałbym się dowiedzieć czegoż to ono może ode mnie chcieć. - powiedział Wojownik.

Mimic

-Czegoż to chce? Och widze że prozy nie rozumiesz. Powietrze przyszło tu bo mu instynkt kazał a po drodze spotkała ciebie i nie chce stąd niestyty teraz iść choć jest dla niej przykre że twoja przyjaciółka odeszła stąd. Ale to zależy od jej charakteru choć ja nie przepadam za takimi typami.
Popatrzyła na niebo i cicho zawyła.

Mocca

Mocca westchnął. Więc nie dowie się widocznie niczego.
- Nie to nie. - powiedział pół wilk i oddalił się kawałek. Położył głowę na wyciągniętych przednich łapach i zatopił się w rozmyślaniach.

Mimic

-To co?-zapytała ze smutkiem w głosie Mimic. Acha chyba mu chodzi by powiedziała że on jest wyjątkowy i ona tu przyszła tylko za nim tak? Miała wyjść na durnia prawda?

Mocca

Pół wilk nie miał ochoty siedzieć ze smutną, młodą suczką, więc po prostu podniósł się na cztery łapy i nucąc pod nosem jakąś niezbyt wesołą melodię oddalił się z tego miejsca. Pójdzie do swojego nowego domku i trochę odpocznie.

Iluzja

Iluzja zawróciła okrężną drogą i nie przecinając drogi Mocci, stanęła dość szybko przed Mimic.
- Posłuchaj, babe. Nie wiem, co planujesz i do czego dążysz, nie mniej jednak nie mam zamiaru akceptować Twojego podkradania się do Mocci. Masz go zostawić w spokoju, mam nadzieję, że się rozumiemy?- Iluzja nie miała na celu owijania w bawełnę. Patrzyłą na suczkę jeszcze przez chwilę groźnie, po czym odwróciła się i wyrwała pędem przed siebie. Zaczęła tropić Moccę i ruszyła jego śladem.

Tybella

Czyżby z Tybellą coś było nie tak? A dlaczego? Zwiedzała tylko krainę, którą tak mało jeszcze znała. Wpadła, a raczej przeturlała się do doliny uderzając o konary drzew i gdy się zatrzymała, była całkowicie obolała. Nie piszczała jednak. Po co było wydawać z siebie głupie odgłosy? Wstała i otrzepała się ze śniegu. Nikogo prawie nie było, tylko grupka psów. Westchnęła po raz kolejny i ruszyła w dalszą drogę. Bo: "Komu w drogę, temu czas".

zt.