Kryształowe Jezioro

Brave

Pies ziewnął i obejrzał się za siebie. Może i ziewnięcie było stuczne, ale to, co stało się po chwili, nie było z pewnością udawane. Brave utkwił spojrzenie w małym piesku niczym kot, który zaraz zabije mysz. Chwilka skupienia, koncentracja, wymierzenie i... Saluki pacnął psiaka w pysk łapą, by go przewrócić, a potem jak gdyby nigdy nic nadepnął go. Mały nie miał szans uciec.
- Chcesz wiedzieć, co teraz?- wciąz ten sam uśmiech.

Coco

Coco spojrzał na niego z wrednym uśmieszkiem. Wiedział, że nie był potrzebny światu.
- Skrócisz me wieczne cierpienie...
Coco patrzył teraz prosto w pysk psa pokazując mu gesty w stylu "No dalej zabij mnie! No już!". Wreszcie ktoś kto rozumiał Coco zjawił się by mu pomóc.

Brave

Pies położył łapę na gardle psiaka. Powoli zaczynał go dusić, coraz mocniej napierając na jego tchawicę.
- Chcesz jeszcze coś powiedzieć światu? Może mnie?- dodał z uśmieszkiem.

Coco

Coco miał już mroczki przed oczyma. Jeszcze chwila i nie będzie go na tym świecie. Chciał coś powiedzieć i to jak.
- Dziękuję...
Uśmiechnął się szyderczo i cieszył się chwilą.

Brave

Pozwolił psu stracić przytomność i natychmiast puścił go, siadając obok. Przyłożył mokry nos po jego pyska i podrapał się za uchem. Oczywiście, nie zabił psiaka. Za bardzo cenił jego odwagę. Choć bezczelny, denerwował go, to jednak Brave potrafił doceniać. POtem zaczął go dokładnie oglądać. Zapomniał o obecności innych.

Coco

Coco zemdlał. W podświadomości czuł, że oddycha. Czyżby żył? Nie przecież ten pies go zabił... a jednak żył! Coco niemiał jednak sił by nawet otworzyć oczy. Był jednak lekko wkurzony iż owy pies go nie zabił.

Iris

- Hej! - zawołała Iris. - Zostaw psiaka! - krzyknęła do dużego psa, który dusił Coco. O nie! Ona na to zwyczajnie nie pozwoli! - Co ty robisz? - spytała tego bezczelnego kundla. - Przecież on jest słabszy od ciebie! - podeszła do Coco i przyjrzała mu się. Stracił przytomność, ale nie umarł. Zaniosła go nad wodę i ochlapała. - Wstawaj...

Coco

Coco otrząsnął się. Czyżby zimna woda? Tak! A obok Iris. Zadowolony widokiem suczki bezwładnie zamachał ogonem.
- Ja jestem...
Zaczął gadać bzdury bezsensu i patrzył na wszystkich jak pijak. Nie panował nad oszołomieniem ale w podświadomości był całkiem trzeźwy.

Brave

- Spokojnie. Nic mu nie zrobiłem. - odpowiedział cichutko suczce. potem znów spojrzał na psiaka.
Oj nie, Brave nikogo by nie skrzywdził. Bynajmniej nie bez poważnego powodu.
- Brawo. Nie dosłyszałem jednak Twego imienia- powiedział, schylając łeb do niższego.

Coco

Coco zwrócił się z pijackim uśmiechem do psa. Zataczając kręgi i przewracając się co jakiś zas powiedział.
- Coco jeeestem. Oj taak! A tyy taki nie grzeecznyy pieesek jak naa imię maaa?
Spytał wciąż się zataczając.

Iris

Iris łypnęła na psa. Najpierw chce przydusić jej nowego kolegę, a teraz jak gdyby nigdy nic pyta go o imię? Nie spodobało się to suczce, ale postanowiła dać psu drugą szansę. Może dla takiego olbrzyma, to zwykła zabawa? Może nie był przyzwyczajony do piesków o... mniejszych rozmiarach?

Brave

Podtrzymał go łapą i zerknął niepewnie. Widocznie Ci mniejsi są mniej odporni na przyduszenia. Z braćmi i siostrami się tak bawił i nigdy tak nikt nie miał.
- Ja jestem Odważny. Tylko, że po angielesku- powiedział, nieco zmieniając słowo zasłyszane od ludzi.
- Więc mówią mi Brave- dodał i uśmiechnął się, tym razem szczerze.
- Chyba musimy pogadać. Zechcesz?- zapytał kulturalnie.

Coco

Coco łypnął na niego zadowolony z niczego. To niebył prawdziwy Coco.
- Taaa panieee koleego prowaaadź!
Zakrzyknął i przewalił się po czym podniósł i znów zataczał krążki.

Iris

Iris jeszcze raz łypnęła na psa i nadal go obserwując oddaliła się, by mogli pogadać w cztery oczy. Podeszła do milczącej od dłuższego czasu Almy, jednak nadal nie spuszczała wzroku z dwóch psów.

Brave

- Dlaczego tak bardzo siebie nienawidzisz?- zapytał, gdy tylko suka oddaliła się poza zasięg jej słuchu. Nie chciał głupich przekomarzań, a chciał pogadać szczerze. Wszak nie na co dzień słyszysz dziękuję z pyska psa,któremupozorujesz śmierć.

Coco

Coco potrząsnął łepkiem. Był już w pełni świadomy i znów ponury. Nagle usłyszał zadane mu pytanie. Odwrócił się od psa i powiedział.
- Bo... nikt mnie niechce... jestem albo za mały albo zbyt łysy albo w ogóle inny!
Krzyknął lecz nie był to głośny krzyk. Coco westhnął i dodał.
- A ty chciałbyś żyć będąc świadom, że nigdy nie urośniesz i zawsze bedziesz traktowany jak szczenię? W dodatku... brzydkie szczenię?

Brave

- A Ty byś skoczył pod tramwaj, bo masz świadomość, że ludzie posłali Cię kopniakiem na pustkowie, bracia wykpili a siostry brzydziły się patrzeć? Ojciec nawet nie zaszczycił spojrzeniem, a matka nie ważyła się odezwać? A wiesz dlaczego? Dlatego, że się skaleczyłem- powiedział, pokazując jednocześnie bliznę ciągnącą się przez całą długość przedniej, prawej łapy.
- Nic, tylko znak na skórze. I tracisz wszystko. - dodał.
Potem zapatrzył się w dal, przez chwilę milcząc.
- Mnie, owszem, nie chce nikt. Ale Ciebie ktoś chce, wiesz?- odparł, znów przenosząc na niego spojrzenie.

Coco

Coco spojrzał na psa. Kto mógł chcieć tego wrednego torebkowca?
-Kto może mnie chcieć? Ja jestem tylko zwykłym, super-wrednym szkodnikiem... łysym...
Powtórzył to, że jest łysy jakby się tego brzydził.

Brave

- Tamta tam- pokazał łbem na sukę.
- Jak tylko straciłeś przytomność, przybiegła z żądzą mordu w oczach, by i mnie zabić, jeśli Ci coś zrobię. No i... Ja Cię chcę. - powiedział w końcu i przekrzywił łeb, nie spuszczając z psiaka oczu.
0 Logiczne, czyż nie? A jestem tutaj ledwie od piętnastu minut, z czego może z dziesiąć minut Cię w ogóle widzę. Więc coś w tym jest, Coco- stwierdził pewnie i uśmiechnął się. Zastrzygł uszami, powodując śmieszne ruszanie się strączków na uszach.

Coco

Coco uśmiechnął się. Skoro go chcą to zostanie. Po czym przypomniał sobie co zrobił i pobiegł w las. Chwilowo nie było widać psa aż wkońcu przyszedł z jakąś rośliną w pyszczku. Przyłożył ją do rany Brave którą mu sam zadał. Chwilę potem się zagoiła. Coco wskazał na bliznę.
- Przepraszam za to... trochę mnie poniosło,