Kwiecista Łąka

Schatt

- Witajcie, ja jestem Schatt. - Powiedział do nieznajomych. Przymknął oczy i westchnął. Dawno nie odpoczywał i był zmęczony. Musiał trochę oderwać się od tych wszystkich trosk.

Alma

- Jeść? - zdziwiła się Alma. Nie. Nie wolno jej było jeść. - Ja tam pilnowałam, żeby żaden inny pies, czy wilk nie zjadł. - powiedziała. - Byłam psem pasterskim. Pilnowałam stada. I domostwa.

Negai

Spojrzała na szczeniaka i uśmiechnęła się do niego przyjacielsko. Tak, znała już jego imię. - Pilnowałaś... i byłaś psem pasterskim. - Zastanowiła się nad znaczeniem tych słów, które nie było jej obce. - No to ciekawie, nie powiem że nie. Przynajmniej miałaś co robić, a ja? Moje życie było beza sensowne. Aż do teraz, kiedy zrozumiałam że nie trzeba mieć celu. Można przez nie iść na żywioł.

Alma

- Ale teraz nikt mnie już nie potrzebuje... - wyżaliła się Alma. To prawda. Jej pani ją zostawiła z ojcem, który chciał ją zabić. Widocznie nie była mu już potrzebna. I trudno. Poradzi sobie bez nich. A może nie...

Negai

- Och... Nie mów tak, nie ma istoty na świecie, która byłaby wszystkim obojętna. Zawsze znajdzie się ktoś kto Cię potrzebuje... O ile się nie mylę należysz do Księżyca, i choć jest on mały to jesteście malutko wspólnotą, w której każdy będzie potrzebował siebie nawzajem. - Uśmiechnęła się przyjaźnie w stronę Almy. Może te słowa dużo nie pomagały, ale zawsze wypadało jakoś pocieszać towarzyszów bądź towarzyszki.

Alma

- Dziękuję ci... - powiedziała cicho. Od kiedy tu jest kilka osób było dla niej miłych. To dziwne. Przecież Alma... nie jest normalna. Może chodzi o to, że oni tego nie wiedzą....

Iluzja

Na łąkę wtoczyła się trójbarwna masa. Berneński pies pasterski biegł spokojnie, nie rozglądając się wokół. Suka szła widać na żywioł, bo chyba w ogóle nie miała otwartych oczu. Kiedy zaczęła zwalniać, jej uszy stopniowo przestawały łopotać. Zatrzymała się spory kawałek od suk i spojrzała w niebo.
Chyba nie zauważyła ich obecności.

Schatt

- Witaj - powiedział do trójbarwnej masy, która właśnie tu przybiegła. - Jestem Schatt, a ty, kim jesteś? - Spytał po chwili i wstał. Nie miał z kim porozmawiać. Młodych jeszcze nie widział wcale, a ona wydawała się niewiele starsza.

Iluzja

Otworzyła nagle oczy i spojrzała na zbliżającego się szczeniaka. Zastrzygła uszami i nie zmieniała dość długo wyrazu kufy. Gdy pojęła, że to być może inteligentny, młody samiec, uśmiechnęła się nieco i usiadła naprzeciw niego.
- Jestem Iluzją, złudzeniem pochodzącym z Twoich snów- odpowiedziała i wysunęła łapę w przód, jak gdyby na przywitanie. Zanim jednak Schattmógł to przeanalizować, łapa wróciła w tył, do normalnej pozycji.

Negai

Negai kichnęła. Potrząsnęła zszokowana i zdezorientowana łbem i spojrzała w stronę nowo przybyłej. Uniosła lekko brew do góry i jej wzrok powędrował w stronę Almy. - Tak więc jak mówiłam... Trzeba widzieć także pozytywy. - Uśmiechnęła się przyjaźnie i wstała proste łapy. - Przepraszam Cię, ale muszę już iść. Do widzenia. - Odparła i odeszła z tego miejsca...

zt.

Alma

- Do widzenia. - odpowiedziała szamanka odprowadzając Negai wzrokiem. Po chwili sama odeszła. Nie miała już po co tu zostawać. Ruszyła w poszukiwaniu miejsca, aby mogła samotnie pomyśleć.

Iris

Iris widząc, iż towarzystwo się rozchodzi również powolnym krokiem oddaliła się. Gdzie by teraz pójść? Nie wiadomo. Pójdzie gdzie ją nogi zaprowadzą. Chwilę później już jej nie było widać.

Iluzja

Widząc znieruchomiałego szczeniaka powoli uniosła jeszcze raz łapę w górę. Potem... pacnęła go tą wielką i ciężką łapą w łeb. Rozejrzała się i spojrzała znów na niego, czekając na jakąkolwiek reakcję.

Coco

Coco przydreptał tu miarowym, spokojnym krokiem. W tym wspaniałym mikołajkowym dniu, nic nie mogło zepsuć mu jego nastroju. Postanowił bowiem, że zmieni się! Niewiedział jak długo wytrwa w tym postanowieniu, jednak nie przejmował się tym zbytnio. Miał nadzieję, że jego ataki gniewu przeminął z wiekiem... lecz czy to możliwe w jego przypadku? Pies z (o dziwo) uśmiechem na pysku przysiadł przy zebranych. Zauważył tu dwie nieznane mu osoby. A może ich już nie pamiętał? Coco położył się na śniegu i przedstawił.
- Witajcie, jestem Coco... nowy Coco...
Rzekł, ostatnie słowa wypowiadając cicho, jakby do samego siebie. Pies otulił się ogonem i przyjrzał uważnie temu towarzystwu, po czym odwrócił wzrok by spojrzeć na zimowy krajobraz tego miejsca. Było mu dość zimno ponieważ był łysy i powinien chodzić w sweterku lub czymś takim, jednak w przypadku Coco założenie ubranka było niemożliwe.

Alma

Alma wbiegła powoli na łąkę i rozejrzała się dookoła. Ujrzała Coco. No nie... czy ona zawsze będzie wpadać na tego małego marudę? Jednak Szamanka nie chciała od razu skreślać pieska. Może okazać się całkiem miły. Postanowiła podbiec i go o coś zapytać.
- Coco! - zawołała. - Czy to prawda, że ty również starasz się o funkcję Szamana?

Missily

I na łąkę wkroczyła panienka Missily. Dawno nie poznała nowych osobowości, dlatego też poszła więc na "krótki" spacerek poprzez krainę. Ciężko jej było iść przez śnieg ze względu na rozmiar ale jakoś dawała sobie radę. Miss usiadła i zaczęła obojętnie wodzić wzrokiem po zebranych. Nie chciało jej się witać. "Potem." pomyślała.

Iris

Iris przybiegła na Łąkę. Nie wiedziała, co ma robić, więc po prostu postanowiła chwilę posiedzieć z innymi psami. Ujrzała tu Almę i Missily.
- Cześć! - zawołała podchodząc do nich.