Las pełen zwierzyny

Mocca

- Taak. A ja jestem Mocca. - powiedział Wojownik i spojrzał na małego stworka, który właśnie nań szczeknął. Przestawało mu się tu podobać. Coraz więcej dzieci to nie był dobry znak. Przynajmniej nie dla niego.

Darkness

Jemu natomiast wcale nie było do śmiechu. Miał ochotę po prostu podnieść się i odejść w siną dal. Ale uznał to za oznakę słabości.
- Dopiero co tu trafiłem. - Odezwał się do Mimic. Może teraz i Mocca pozna to uczucie, być oblepionym przez dzieci? Może już najgorsze minęło. W sumie większość pobiegła teraz do wojownika. Samiec odetchnął cicho z ulgą.

Mimic

Mimic szczęśliw podeszła do Mikeri i też ją powąchała. No wreszcie jakiś nowy znajomy! Zamerdała puszystym ogonem tak że śnieg leciał na prawo i lewo. Mikera wydała jej się najbardziej sympatyczna z zebranych tu psów.
-Woof!-szczekneła uradowana Mimic.

Mikera

Mikera chciała się przedstawić ,ale za bardzo się wstydziła ,ale znów pokonała swój wstyd i strach.Wstała na dwie łapy i powiedziała:
-Ja jestem Mikera.
Stojąc na tylnych łapach Mikera z powrotem stała na czterech łapach.

Alma

- Brave... - Alma spojrzała na ducha. Smutne życie być Szamanką. Rozmawiać z umarłymi. Widzieć ich. - Będę ją obserwować, obiecuję. Ale pamiętaj, że ty... nie powinieneś zawracać jej głowy. Nie należysz już do tego świata, więc nie możesz przypominać o sobie śmiertelnikom. - Szamanka czuła, że może zranić ducha tymi słowami, ale miała swoje obowiązki.

Mimic

-To jest wyjątkowe imie Mikera. Sama bym takie chciała mieć-powiedziała uśmiechając się Mimic. Mikera była fantastyczna do rozmowy nie tak jak Mocca i Darkness. Myślą że starsi to lepsi co? Jak byli szczeniętami pewnie sami się zachowywali jak Mikera.

Mikera

Mikera odwzajemniła szczeknięcie i okazała gest pieska ,który jest chętny do zabawy.
-Lubię cię.-Powiedziała wesoło i szczęśliwie do Mimic.

Mocca

Mocca obserwował całą scenkę z lekko uniesioną brwią. Życie szczeniaków wydawało się takie proste. "Lubię cię". I już są przyjaciółmi. Najchętniej opuściłby to miejsce, ale podobało mu się towarzystwo Iluzji. Więc został, skazany na pastwę dzieciarni.

Mimic

-Dziękuje ci Mikera. Ja też cie zaczynam lubić. Jesteś bardzo miła nie tak jak niektórzy-powiedziała patrząc na Mocce zimnym wzrokiem. Jak mu sie nie podoba siedzieć tu z nimi to niech stąd sobie pójdzie i będzie cudownie.
-A chcesz się pobawić Mikera mam ze sobą piłkę.

Mikera

-Chcę ,chcę.-Powiedziała coraz weselej i na dodatek skacząc na różne strony.Bardzo lubiła się bawić ,ale za często tak się nie bawiła.

Mimic

-No to prosze widzisz te dwa drzewa? To będą bramki i wbijamy między nie piłkę rozumiesz?-powiedziała Mimic wskazując łapą dwie cienkie sosny na przeciwko jej. Znów zmierzyła zimnym wzrokiem Mocce. Miała nadzieje że stąd pójdzie i da im wreszcie spokój.

Mikera

-Tak rozumiem.-Powiedziała ,bo znała tą grę gdy miała pana ten ciąglę oglądał tą grę w jakimś urządzeniu co zaczynało się na T.

Alma

Alma dopiero teraz została oderwana od rozmowy z duchem. Niedobrze, bardzo niedobrze, że przybyło tu więcej dzieci. Szamanka szybko złapała kilka dużych liści i przykryła nimi ciało psa. To nie byłby miły widok dla szczeniaków. Następnie Alma usiadła i z uśmiechem zaczęła się przyglądać zgromadzonym. Musiała chociaż udawać, że nic się nie stało. Że nie rozmawiała z duchem. Że tu nikt nie umarł.

Mimic

-No dobrze może ty zaczniesz pierwsza, co Mikera?-spytała Mimic. Popatrzyła brązowymi oczyma pełnymi radości na Mikerę. Ale po chwili zmieniając kierunek łba popatrzyła na Mocce zimnymi oczami pełnymi złości. Nie chciała by ten dalej ją denerwował i wyśmiewał się z Mikerii.

Mikera

Mikera podbiegła do piłki i prowadziła ją przez cały las ,ale ciągle patrzała się na piłkę nie na drogę i wpadła na drzewo.Mikera leżała jak by zdechła nie mogła się podnieść.

Mimic

Mimic podbiegła do Mikeri.
-O ja cie! Nic ci nie jest Mikeiro? Odezwij sie! Boli cie głowa?-krzyczała Mamic obok Mikerii. Miała nadzieje że ta przez jej krzyki zaraz wstanie i będzie już po wszytkim i będą dalej grały a Mocca będzie dalej marudził że mu nie pasuje to i tamto.

Mocca

Mocca uśmiechnął się gdy mała Mimic po raz kolejny posłała mu złowrogie spojrzenie. Ale przecież starał się być miły, czyż nie? Więc co zrobił złego? Może odstraszał dzieci samą obecnością? Wojownik przeniósł wzrok na Almę. Z kimś przed chwilą rozmawiała. Z kim?

Mikera

Mikera nie obudziła się lecz otworzyła oczy.Przed jej oczyma były wilki ,które miały głowe jak kapusta i łapy jak wykałaczki.Po chwili Mikera prędko podniosła głowę ,ale walnęła ją w to samo drzewo i znowu zasnęła.

Mimic

-No to super. Mikera nam zasneła. A ja musze siedzieć z sem który nazywa mnie dzieckiem-warkneła Mimic. Co miała robić póki Mikera nie wstanie? Słuchać jak Mocca się z niej wyśmiewa czy sama walnąć głową w to drzewo?

Mikera

Mikera po kilku minutach obudziła się i wstała.
-Lepiej chodźmy do mojej Okolicy.-Powiedziała i zmierzała w stronę wyjścia po chwili już jej nie było.