Las pełen zwierzyny

Alma

Alma ponownie się zawiesiła. Ostatnio zdarzało jej się to coraz rzadziej, ale jednak zdarzało. Zauważyła, że ktoś przybył. Owczarek niemiecki. Siedział za paprociami. I... o nie... Alma podbiegła do czegoś modląc się w duszy, aby to coś nie okazało się tym, czym było w rzeczywistości.
- Brave... - rzekła cicho Szamanka patrząc z przerażeniem na martwe ciało psa. Nie przerażała jej myśl o śmierci. Tylko o tym, że teraz może go spotkać. Po śmierci. Jako ducha. A nie wszystkie duchy były przeurocze.

Darkness

Obiekt jego obserwacji zmienił się. Spoglądał teraz na kudłatą samicę, która zbliżyła się do zwłok martwego psa. Również jego wzrok powędrował ponownie na jasne ciało. Opuszczone przez duszę, pozostawione na pastwę natury. Nie znał tego psa, widok jego martwego ciała nie zrobił na psie żadnego wrażenia. Była wszak tylko jedna osoba, z której śmiercią nie mógł się pogodzić. Ale to było tak dawno temu. Smutek zdążył ulecieć z coraz twardszego, zamarzającego z każdą chwilą serca. Pozostały jedynie strzępy dawnych uczuć i głęboka nienawiść.

Alma

Alma zwróciła wzrok w stronę owczarka niemieckiego, który widocznie też przyglądał się ciału Brave'a. Jednak teraz nie miała czasu, by zawierać nowe znajomości. Musiała coś zrobić, zanim będzie za późno. Zerwała kilka rodzajów roślin rosnących w lesie, a następnie mrucząc pod nosem jakieś słowa w starożytnych językach sypała je powoli na truchło. Z ciała wydobył się cichy jęk. Czar miał sprawić, by dusza mogła być spokojna i nie miała powodu, by wracać do świata, do którego już nie należała. Ale to nie zawsze działało.

Darkness

Wciąż obserwował Almę, nie interesowało go jednak co ona teraz robi. Magia to nie jego dziedzina. Nigdy jej nie rozumiał i nigdy nie chciał jej zrozumieć. Znużony lekko przejechał językiem po powierzchni kłów i znów ukrył łeb za warstwą paproci. Od czasu do czasu błękitne ślepia śledziły otoczenie, ogarniały wszystko w zasięgu wzroku dając psu dokładny zarys sytuacji. Jeśli coś się będzie działo, na pewno to zauważy. Teraz jednak bardziej mu zależało, aby sobie poleżeć w błogim spokoju za zasłoną liści, zanim całkowicie zasłoni je zimny, biały puch.

Iluzja

Iluzja posłyszawszy słowa o "mamusi i tatusiu" od pół wilka, pół psa, aż zerwała się na równe łapy.
- A co Tobie do tego, do cholery?- warknęła wściekła, że potraktował ją tak niezwykle z góry. Stała teraz nad nim, pięknie utrzymane 90 kg żywej i wściekłej masy. Obnażone zęby i napięte, szeroko rozstawione łapy również nie zwiastowały kontynuowania przyjemnej pogawędki, lecz pragnienie zabijania. Jej oczy ciskały gromy.

Brave

Duch jednak pojawił się na ziemi. Miał niedokończone sprawy, jak to powiedział kiedyś pewien mały, ale mądry duszek. Przypatrywał się z uwagą wysiłkom Almy, żeby uchronić psy i ją samą przed nim. Czuł to. Niematerialne łzy stanęły mu w niematerialnych oczach. Potem popłynęły po niematerialnym pysku.
- Sądzisz, że to konieczne? Przestań, proszę.- szepnął cicho, a zimny podmuch wiatru poniósł jego słowa ku suce, układając je w melodię, która odtąd miała być dla niego charakterystyczna.
Kołysanka, którą śpiewano dzieciom w jego ludzkim domu.

Darkness

Poruszył lekko uchem, usłyszawszy odgłosy wściekłości. Zerknął kątem oka co się dzieje. Iluzja wydawała się naprawdę wściekła, lecz czy nie było to tylko na pokaz? Nie miał pewności co do tego. Ciekawiło go natomiast jak zareaguje Mocca. Darkness rozejrzał się jeszcze raz, nie zobaczył jednak nic co mogłoby przyciągnąć jego uwagę. No może z wyjątkiem ducha, nucącego jakąś melodię. Nigdy jeszcze nie widział ducha, nie uważał ich jednak za zagrożenie. Dla niego były niematerialne, nie mogły nic nikomu zrobić. Wciąż były częścią tego świata, lecz tak jak powietrze - obecne, choć często niezauważalne. Czasem je słychać, czasem można poczuć ich obecność, lecz nawet jeśli cię dotkną przenikną przez ciebie i ruszą dalej, tak jak wiatr.

Mocca

Mocca lekko odsłonił kły, a w jego oczach na chwilę zagościła wściekłość. Jednak szybko się opanował. Nie mógł bić się z młodszą od niego Iluzją w ogóle nie chciał się bić. Więc kiedy udało mu się odpędzić Wilka po prostu się zaśmiał. W tym śmiechu nie było nawet śladu wesołości, mógł nawet wprawiać innych w niepokój. Ale jego to nie obchodziło. Nic go nie obchodziło poza nim samym.

Alma

Alma skończyła czary, gdy ujrzała ducha Brave'a. Widocznie nie pomogło.
- To dla twojego dobra, uwierz. - powiedziała. Chciała, żeby Brave trafił tam, gdzie powinien. Żeby już zawsze był szczęśliwy, cokolwiek było po "drugiej stronie". - Coś cię gnębi? - spytała. - Niedokończone sprawy? Chęć zemsty? Nieszczęśliwa miłość? Tęsknota za rodziną? Różne bywają przypadki. - spytała Szamanka. Jej obowiązkiem była pomoc duszom. I nie tylko obowiązkiem, ona po prostu chciała to robić. Spojrzała na Brave'a pytająco.

Brave

Pies odwrócił pysk w bok, nie patrząc na Almę. Cóż miałby jej powiedzieć?
- Nazwijmy to niedokończonymi sprawami. I proszę Cię, nigdy więcej tego nie rób. - wskazał kufą na swoje ciało. Teraz jasnym było, że nie mógł się do niego zbliżyć.
- Nie chcę odchodzić. Nie tak. I nie teraz. - wyjąkał jeszcze cicho. Chyba nigdy nie czuł się tak samotny, jak teraz- po śmierci.

Alma

- Rozumiem. - rzekła Alma cicho. Dlaczego spotkało to Brave'a? Śmierć zawsze zabierała nie bacząc kogo. - Ale jeśli mogę jakoś ci pomóc, w jakiś sposób coś... przekazać? Możesz na mnie liczyć. W końcu po to tu jestem, czyż nie?

Darkness

Przymknął nieznacznie oczy, znużony całą tą sytuacją. Te psy wydawały mu się dziwne. Zachowywały się jakby znały się od lat. Może i tak było? Kto wie? On mógł akceptować obecność innych, wyrazić od czasu do czasu swoją opinię, czy ponuro się uśmiechnąć. Do tej pory jednak nie był w stanie nikomu w pełnie zaufać. I wszystko wskazywało na to, że tak też pozostanie. Płaski jęzor raz jeszcze przespacerował po białej jak śnieg powierzchni kłów, gdy znów przed oczyma ukazał mu się znienawidzony cień. Potrafił się jednak powstrzymać i tylko potrząsnął łbem, starając się odegnać podobne myśli. Położył się na boku, a kątami oczu spoglądał w głęboką, szarą przestrzeń nad nim.

Brave

- Almo, to... Ja.... Są rzeczy, których się nikomu nie mówi przez kogoś, jeśli rozumiesz- w końcu zebrał do kupy odpowiednie słowa, formułując logiczne zdanie. To dziwne. Zawsze myślał, że duchom wszystko jest obojętne, on zaś czuł, jak targają nim wszelkie odczucia, jakie miał za życia. Zapętlone i wciągające go w wir. No cóż, chyba musi się pospieszyć.
- Jeśli możesz, staraj się trochę poobserwować Densetsu. Nie mam pewności, ale- mlasnął kufą, niezdecydowany...
- Ale ona ze mną flirtowała tak, że boję się, że mogło jej zacząć na mnie zależeć. Jeśli nie, lepiej dla niej- wykrztusił w końcu.
Dopiero teraz pies zdał sobie sprawę z tego, że to, o czym teraz mówił, nie trafia do nikogo prócz Almy. Tylko ona, jako szamanka, mogła go widzieć, czuć i słyszeć. Załamał się i bezwładnie wręcz klapnął na ziemię.

Iluzja

Iluzja natomiast wściekła się. Korzystając z okazji, iż pso-wilk nie odsunął się, pacnęła go łapą, ostro drapiąc po boku pyska. Nie celowała w oko, chciała jedynie przywołać go do porządku. Ciężka łapa w tym szybkim geście pozostawiła przenikliwy ból, ale nie było widać wyraźnych obrażeń.
- Wilk, który parska śmiechem? Uważaj, bo jak wstaniesz, łapy Ci się poplączą- warknęła i zadarła ogon w górę. Potem prychnęła i cofnęła łapę. Stanęła twardo na wszystkich czterech, rozstawionych łapach.

//Iluzja jest od dawna dorosła, tylko Admini nie mają czasu zmienić rangi...

Mocca

- Ejejej! Uważaj, bo coś złego może się stać. - rzekł z krzywym uśmiechem Mocca patrząc na Iluzję. Jej hmm... "spoliczkowanie" trochę go zabolało, ale on nigdy nie okazywał bólu. Spojrzał rozbawiony na suczkę i przekrzywił łeb wyzywająco, jakby oczekując co jeszcze zrobi.

Iluzja

- Oczywiście- powiedziała, nagle zniżając głos.
- Zawsze możesz ośmieszyć się w towarzystwie za pomocą głupiego złudzenia- odrzekła jeszcze i pacnęła się na plecy, wywijając łapami w górze, jak nigdy nic. Nie patrzyła już na niego w chwili, gdy jej wzrok przykuł przelatujący ptak. I to nie byle jaki ptak.
- Patrz szybko i pomyśl życzenie- powiedziała i łapą wskazała mu kraskę, która leciała nisko nad nimi.
Ponoć te ptaki "działają" tak, jak spadająca gwiazda...

Mocca

- Życzenie? - powtórzył z powątpiewaniem Mocca. Bynajmniej nie należał do osób przesądnych, a twardo stąpających po ziemi. Lecz podobno takie rzeczy działały dobrze na psychikę. Ktoś dzięki temu mógł czuć się pewniej. Mocce nie było to potrzebne. On zawsze czuł się pewnie.

Iluzja

- Życzeń też nie masz? - popatrzyła na niego zdziwiona. Z każdą chwilą wydawał jej się mniej wartościowym towarzyszem jakiejkolwiek rozmowy. Bo co to za samiec, który pozwala się uderzyć suce, nawet jeśli jest od niego większa i cięższa? Co to za samiec, który zbywa innych byle czym, a teraz, jak się okazuje, nawet nie odpowiada stanowczo, lecz jak niezdecydowane szczenię? Iluzja westchnęła w duszy.
A tak dobrze się zapowiadało, że jest inny niż ścierwo w krzakach- pomyślała i jednym, płynnym ruchem podniosła się na cztery łapy.
- To co Ty w zasadzie masz...?- powiedziała cicho i pozostawiła go z tym pytaniem, odchodząc powoli w krzaki. Napotkała spojrzenie owczarka i rzuciła mu swoje, pełne iskier groźby.

Mocca

- Co mam? - Spytał nieco zdziwiony Mocca i spojrzał z powątpiewaniem na Iluzję. Powinna być to jego sprawa, jednak polubił tą sukę. Choć okazywał to w dość oryginalny sposób. - Mam duszę Wojownika, czarujący uśmiech, cztery łapy, łeb twardy jak skała i.. to "coś". - rzekł szczerząc się jeszcze bardziej. Co mu zaszkodzi trochę sobie pożartować.

Iluzja

Odwróciła łeb nieco w tył, by spojrzeć na Moccę.
- Dwie rzeczy się nie zgadzają. A przynajmniej nigdy Ci tego nie przyznam- powiedziała i nieświadoma tego, że kąciki jej kufy uniosły się nieco w górę, zawróciła, by stanąc znów przodem do niego.
- Zgadnij, które- powiedziała, a oczy jej zalśniły. Ach, jeszcze trochę i Mocca stanie się cudotwórcą!