Plaża o czarnym piasku

Surreal

Uśmiechała się akurat promiennie do Darkness'a i już, już chciała potwierdzić jego przypuszczenia, gdy jej uwagę przykuł labrador. Spojrzała nieprzeniknionym wzrokiem na sukę i uchwyciła jej woń. Bynajmniej nie należała do Księżyca, ale jej zapach był tak ostry, że bez wątpienia była Alfą. Gdziekolwiek tam tylko należała.
- Witaj. - powiedziała poważnym głosem, który kazał myśleć, że jest dużo starsza, niż wygląda. Wypięła pierś i patrzyła na sukę niezbyt ufnym wzrokiem.

Darkness

Odwrócił łeb w stronę labradorki, lustrując ją wzrokiem i strzygąc uszami. Nie bawił się w rozpoznawanie zapachów, bo po cóż miał to robić? Póki co i tak nie zna dobrze woni innych watah.
- Witaj - Powtórzył za małą. Chciał już się uśmiechnąć na widok jej nieufnego zachowania wobec innych, jednak nie w jego stylu było zdradzanie swoich uczuć przed nieznajomymi. Tak już miał. To, że Surreal traktuje niczym własne dziecko nie znaczy jeszcze, że wobec wszystkich będzie miły i ufny.

Iris

Iris uśmiechnęła się sympatycznie do młodej suczki widząc, że nie jest wobec niej ufna.
- Nie bój się. Ja nie gryzę. - powiedziała śmiejąc się miło. - Przynajmniej nie teraz. - Labradorka ukłoniła się lekko. - Jestem Iris, miło mi was poznać. - przedstawiła się i wbiła spojrzenie w morze.

Darkness

Cały czas świdrował wzrokiem Iris, zastanawiając się czy zachować się tak jak zwykle w takich przypadkach, czy znów schować przykre wspomnienia do kieszeni i po prostu się przedstawić. Nie lubił tego. Zawsze przedstawianie się sprawiało mu największą trudność. Czemu? Tego nie wiedział on sam.
- Jestem Darkness. - Odpowiedział już nieco bardziej zdecydowany. Lubił swoje imię. Pasowało do niego. Zawsze wolał kryć się samotnie w ciemnościach, z dala od innych. Przecież i tak nikt nigdy nie zwracał na niego uwagi. A on nie zwracał uwagi na innych.

Surreal

Popatrzyła na labradorkę nieprzeniknionym wzrokiem, po czym odkryła zębiska, ostre u młodej suczki i powiedziała:
- Ale ja gryzę...
Słysząc jednak jak Darkness się przedstawia, schowała zęby i przekrzywiła łeb, zerkając na biszkopciaka.
- Kim jesteś i co tu robisz?- zapytała wciąż bardzo nieufnie. To, że do Darkness'a się tuliła, było zupełnie inną historią niż mocno zbudowany i potencjalnie niebezpieczny, przebiegły, ciężki i całkiem obcy labrador.

Darkness

Darkness wpatrywał się w małą Surreal, zaciekawiony jej zachowaniem. Kiedy go pierwszy raz spotkała przylepiła się mu do łapy, a teraz odsłania kły. Zauważył w jej zachowaniu coś... innego? Nie postępowała teraz jak przystało na małe szczeniątko. Czyżby dojrzewała? Coraz bardziej przypominała mu jego samego. Z jednej strony to go cieszyło, z drugiej strony nie chciał, aby i ona była skazana na samotne, przykre życie.

Surreal

Nie cofając się przed nieznajomą, zadarła łeb w górę i wciąż lustrowała ją oczyma, oczekując na odpowiedź. Ogon nie przecinał już powietrza, lecz stał nieruchomo w miejscu, łapy wbiły pazury w ziemię. Surreal z całą pewnością należała do tych, którzy nie lubią być ignorowani. Bardzo nie lubią.

Iris

Iris spojrzała na młodą, białą suczkę i ukłoniła się delikatnie.
- Jak już mówiłam moje imię brzmi Iris. Jestem tutejszym Przywódcą Klanu Słońca i Uzdrowicielem. A co tu robię? Przechadzam się. Zwiedzam krainę. Spaceruję. - odpowiedziała posłusznie suczka nie spuszczając wzroku z młodej, ale jednocześnie się uśmiechając.

Surreal

To, że labradorka okazała się Alfą nie wzbudziło w małej Surreal takiego szacunku jak określenie "uzdrowiciel".
Suczka opuściła nieco łeb i zamachnęła dwukrotnie ogonem, spuszczając nieco z tonu i podchodząc do biszkopciaka. Niuchnęła bok jej kufy, uważając, by nie zostać zaatakowaną kłami. Szybko cofnęła się i lekko uśmiechnęła.
- Witam uzdrowicielkę w Tobie, Iris. Jestem Surreal. - uśmiech nieco się poszerzył, choć ogon pozostał nieruchomy. Biała masa patrzyła w oczy labradorki, jak gdyby testując jej wytrzymałość. Była już praktycznie jej wzrostu, więc niewiele zabrakło do utrzymania linii między jej oczyma, a oczami Iris.

Iris

Iris uśmiechnęła się do szczeniaka. W jej oczach cały czas były iskierki rozbawienia. Lubiła dzieci. Chociaż własnych nie miała. I na razie nie chciała. Miała na głowie cały, choć jakże mało liczny Klan. Gdzie tu czas na własne sprawy? W dodatku od dawna nie przyjmowali żadnych nowych osobników. Wszyscy dołączali się do Księżyca.

Surreal

Spojrzała na Darkness'a, jak gdyby szukając w nim oparcia i... wzoru?
Powróciła wzrokiem do suki i usiadła swobodnie, choć tak naprawdę w środku aż się skręcała z napięcia. Nie ufała obcej. Była taka... Dobra, aż to z niej promieniowało. Surreal nie wierzyła w dobro, tym bardziej takie od obcych. Uznała, że Iris chce ją jakoś przekabacić, wykorzystać i porzucić. Dlaczego? Ech...
- Skoro zostałaś już..- określenie Alfa nie bardzo jej przechodziło przez pysk- zwierzchniczką słonecznych, pewnie jesteś tu dość długo. - rzekła, oczekując, że suczka się wprowadzi w temat i rozgada.

Iris

Iris nie miała większej ochoty na rozmowę z młodą suczką, ale skoro zostało spytana to wypada odpowiedzieć. Czy była tu długo? Raczej tak, choć ten czas zleciał jej dość szybko.
- Tak. - powiedziała tylko i wbiła wzrok w morze.

Surreal

Poczekała jeszcze chwilę, ale gdy nie otrzymała szerszej odpowiedzi, pogodziła się z myślą, że musi zostać wtajemniczona przez kogoś innego. Milcząc cofnęła się od Iris i uśmiechnąwszy się szczerze, pozwoliła mięśniom na chwilę odpoczynku. Potem położyła się przy Darknessie i co jakiś czas zerkała na labradorkę z tym samym, miłym uśmiechem.

Darkness

Samiec wodził wzrokiem to po Surreal, to po Iris, zastanawiając się jak potoczy się dalsza rozmowa. Nie chciał się na razie do niej wtrącać. Czasem też zastanawiał się, czy uśmiech na pyszczku białego owczarka nie jest wymuszany. Widząc jednak, że rozmowa się nie klei, postanowił się odezwać.
- Więc jesteś przywódczynią? Pewnie wymaga to sporego wysiłku? - Zadał pytanie nie ukrywając zainteresowania. Był pewien, że jest to trudne zadanie, mieć pod opieką całe stado, wydawać odpowiednie polecenia itp. Ale chciał to usłyszeć z ust przywódcy.

Iris

- W sumie, to tak. - odpowiedziała Iris. - Chociaż mój Klan nie jest zbyt... liczny, ani nie sprawia wielu... problemów. - rzekła suczka odpowiednio dobierając słowa. Usiadła na czarnym piasku i uderzyła kilka razy ogonem o ziemię.

Surreal

- Myślę, że pozycja uzdrowiciela jest znacznie ważniejszym i znacznie bardziej odpowiedzialnym zajęciem. Nie dotyczy tylko psów ze swojej sfory, przecież...- stwierdziła odważnie Surreal, zanim zdążyła ugryźć się w język. Popatrzyła na psy żelaznym wzrokiem. Była to jednak automatyczna reakcja obronna, gdyby któreś z nich chciało na nią warknąć i zrównać ją i jej zdanie z ziemią. Ciekawie, czy kiedykolwiek suczka to w sobie zwalczy.

Darkness

- Mówisz tak, jakbyś sama chciała być uzdrowicielką. - Uśmiechnął się i znów szybkimi ruchami łapy rozczochrał Surreal sierść na głowie.
- Dużo łatwiej jest zadawać ból, niż go leczyć. Ale warto się poświęcić dla ratowania innych. W ten sposób zyskujemy ich wdzięczność i szacunek. W ich oczach nabieramy wartości. - Skierował te słowa do owczarka. Polubił ją i nie chciał, by wiodła takie życie jak on. Pełne bólu i cierpienia. No i samotności.

Surreal

Choć Surreal nieco się zawstydziła, spojrzała dzielnie w najdroższe jej oczy Darkness'a i odpowiedziała powoli, dokładnie dobierając słowa.
- Ale zemsta lepiej smakuje... na zimno- stwierdziła normalnym tonem, choć jego słowa posiały w niej ziarno powątpiewania. Czyż nie tego chciała? By ktoś ją zaakceptował i szanował?

Darkness

- Może i tak, ale tylko chwilowo. Co jednak, gdy już tą zemstę osiągniemy? Wszyscy będą nas widzieć takich, jacy byliśmy gdy jeszcze do tego dążyliśmy. I nie pozostanie nam nikt. - Odpowiedział spokojnie. Znów chciało mu się śmiać. Przeczył sam sobie, doskonale przecież wiedział, że na razie jedynym jego celem była zemsta. Wiedział jednak, co to za uczucie i że nie ma sensu zatruwać tym kolejnych umysłów. Szczególnie młodych, które mają przed sobą całą przyszłość.

Surreal

Surreal po raz kolejny nie mogła oderwać wzroku od niego. Patrząc mu w oczy poczuła, jak przez głowę przelatuje jej cały nawał myśli.
- Chyba jednak... Nie mówisz mi wszystkiego.- stwierdziła, widząc nieokreślony żal w jego oczach. Nie potrafiła sobie tego wyjaśnić, jednakże wiedziała, że tylko zemsta może jej dać ulgę. Odprężyć i dać poczucie bezpieczeństwa- bo nie pozostałby już nikt, kto by ją psychicznie wyniszczał...