Jaskinia Mocci

Mocca

Mocca przedzierając się przez las doszedł do niewielkiego wodospadu na polanie. Woda w nim była zamarznięta, jak to w zimie. Pół pies - pół wilk rozejrzał się dookoła i dostrzegł pod dużym głazem leżącym obok wodospadu niewielką dziurę. Nie zastanawiając się nawet poszedł zbadać jej wnętrze.

* * *

W jaskini pod dużym głazem jest mnóstwo miejsca. Mocca położył stary koc, aby miał na czym spać i wturlał w miarę płaski kamień, by służył mu jako stół. W środku jest także niewielki dół, w którym zawsze jest zimno i można przechowywać pożywienie. Na zewnątrz jaskini jest mały wodospad i piękna łąka otoczona gęstym lasem. To Mocca uznał za swój nowy dom.

* * *

Gdy wilk zbadał jaskinię i ugościł się w niej podszedł do zamarzniętego wodospadu. Wyglądał na czysty, więc kiedy lód rozmarznie będzie miał skąd czerpać wodę. Pomimo zmęczenia podróżą Mocca postanowił wyjść na spacer i zwiedzić nieco krainę. Chwilę po tym postanowieniu zniknął w gęstym lesie.

______________

Mocca nadal nucąc pod nosem jakąś smętną melodyjkę wrócił do swojej nowej jaskini. Mógłby pójść na spacer, ale aktualnie mu się po prostu nie chciało. Pół wilk położył się na swoim kocu brzuchem do góry i w pełnej gotowości począł przyglądać się sklepieniu. Jednak sen nadszedł tak szybko, że chwilę później Wojownik smacznie drzemał.

Iluzja

Kiedy pazury Iluzji zaczęły stukać po podłożu, Mocca spał. Suka zbliżyła się powoli, nie czując się za pewnie na terenie obcej sfory. Popatrzyła jednak z czułością na drzemiącego wilko-psa, na jego smukły pysk i... Nagle oogarnęła ją dzika, zimna furia. Jak tamta mała śmie zaczepiać jej Moccę?!
Bo to, że Iluzja się zakochała, nie ulegało wątpliwości. Szalała z zazdrości. Czy jednak sama zdawała sobie z tego sprawę?

Mocca

Mocca wyczuwając czyjąś obecność zerwał się na równe łapy i spojrzał w stronę intruza. A nie, to tylko Iluzja.
- No czeeeść. - powiedział pół wilk ziewając bardzo mocno. - Cóż to cię sprowadza w moje skromne progi? - spytał już normalnie.

Iluzja

- No cóż- Iluzja zawahała się na krótki moment, by jednak szybko znów zapanować nad logiką odpowiedzi:
- Byłam ciekawa jak wygląda legowisko prawdziwego wojownika. - puściła mu oczko.
- Ponadto, nie byłam pewna, czy Powietrze nie okazało się nieświeże-dodała, zanim zdążyła ugryźć się w język.

Mocca

Mocca uśmiechnął się słysząc odpowiedź Iluzji. Przeciągnął się naciągając mięśnie i rozprostowując kości, po czym zaczął przestawiać różne rzeczy w swoim niemal pustym mieszkanku udając, że sprząta.
- Wybacz, taki tu u mnie bałagan. Nie spodziewałem się wizyty gości. Zwłaszcza takich jak ty. Bo innych to w sumie olewam. - powiedział kończąc "porządki".

Iluzja

- Miło mi- wydusiła przez zaciśnięte zęby. Wciąż była poirytowana Mimicą. Potem jednak znów się rozejrzała po legowisku i z szczerym już uśmiechem na pysku usiadła obok Mocci i powróciła do niego spojrzeniem.
- Dlaczego właściwie Księżyc?- zapytała. Wciąż nie potrafiła tego zrozumieć. Według niej Mocca nie pasował tu praktycznie w żadnym razie.

Mocca

- Księżyc - rzekł Mocca patrząc na światło, które prześwitywało do jaskini. - zawsze mnie fascynował. W dodatku jest to symbol mojej wilczej... hmm... części. No i podobno do Księżyca należą najlepsi Wojownicy... - powiedział bez cienia uśmiechu. No bo gdyby tak raz na jakiś czas pobyć szczerym...?

Iluzja

- Mam nadzieję, że do Ognia też. Chcę być doskonałym wojownikiem dla swojej sfory. Nielicznej, ale mimo wszystko... Chciałabym móc zrobić w końcu coś pożytecznego nie tylko dla siebie.
Zaczęła się szczerość, więc dlaczego i Iluzja miałaby nie dołączyć do tego chóru Aniołów? Spojrzała na psa, potem przyjrzała mu się bliżej i zobaczyła mimo wszystko wilka. Nagle pojęła, że nie jest czczym gadaniem to, co mówi o swoim podwójnym "ja".
- Musiałeś kiedyś wybierać między tym, co cenisz, a tym co słuszne?

Mocca

Mocca spojrzał na Iluzję.
- Tak. - powiedział. - Opuściłem moją rodzinę. Nie pasowałem tam. Przynosiłem wstyd mojej matce swoją wilczą częścią, swoimi napadami agresji. Musiałem odejść. Chociaż kochałem mój dom. - Chciał zostać psem policyjnym, ale wiedział, że to nie jest robota dla niego.

Iluzja

Zwiesiła nisko łeb, a potem położyła się na zimnym podłożu.
- To było rozsądne wyjście z tej sytuacji- powiedziała trochę nieobecnym tonem, potem jednak spojrzała na niego nieprzeniknionym wzrokiem. Nie można było dociec, czy mówiła o sobie, czy też skwitowała jego skróconą opowieść życia. Jej wcale nie była weselsza.
- Żyłeś wśród ludzi?- zapytała jeszcze, gdy cisza ponownie zaczęła świdrować jej uszy.

Iris

- Tak. - powiedział Mocca kładąc się obok Iluzji. - Mieszkałem. Właściwie wychowywałem się wśród ludzi, ale... to nie było moje miejsce. - rzekł. - Zabawne. Wśród wilków też nie czułem się najlepiej. Jestem zbyt dziki na ludzi, za mało dziki na wilki... - Wojownik westchnął, ale nie tęsknił za tamtym życiem. Tylko za matką.

Iluzja

- Jacy oni są?- zapytała, patrząc gdzieś w dal. Nie szukała go wzrokiem, nie chciała jeszcze bardziej utrudniać mu wspominania. Założyła łapę na łapę i wyciągnęła łeb gdzieś w dal. Nastawiła jedno ucho w jego stronę, drugie natomiast wciąż swobodnie wisiało. Jej ogon nie drgnął ani o trochę.

Mocca

Ups... Nie przelogowałam.

- Różni. - powiedział Mocca kładąc łeb na wyciągniętych przednich łapach. - Jedni na prawdę dobrzy... innych nie chciałabyś spotkać za żadne skarby. - ludzie byli... jacy byli. Lecz jednym słowem ich nie określi.

Iluzja

- Moi przodkowie uważali ich za najgorszych wrogów psów. Mimo to trzymali się ich wytycznych...- rzekła, stwierdzając fakt. Nie rozumiała tej logiki rodziców i liczyła, że być może Mocca powie jej coś więcej o ludziach.

Mocca

- Są ludzie bardzo, bardzo źli. - powiedział Mocca cicho. Chociaż żył z ludźmi, to nie poznał ich za dobrze. Dawali jedzenie i miejsce do spania. - Ale niektórzy są na prawdę dobrzy. - Kiedyś spotkał małą dziewczynkę. Była miła. Głaskała go i bawiła się z nim. Ale jej matka stwierdziła, że Mocca chce zrobić jej krzywdę. Głupia ludzka samica.

Iluzja

- Z tego co mówisz, wynika, że są tacy jak my. Przecież psy też są i dobre, i złe. - spojrzała na niego czujnym wzrokiem. Ona nie szanowała tych dwunożnych istot, choć znała je jedynie z opowiadań. Nigdy nie widziała, ani nawet nie słyszała żadnego. Uważała ludzi za niższy gatunek, o którym można porozmawiać, podobnie jak ludzkie dzieci czasem wspomną o ślimakach, jako przerywnik w wartkiej rozmowie.

Mocca

- Tacy jak my... - powiedział Mocca. - Bardzo prawdopodobne. Choć mają taki brzydki nawyk psikania się kropnie mocnymi i śmierdzącymi zapachami/ - dodał z uśmiechem. - Nazywają to perfumami.

Iluzja

- Żartujesz.- oczy Iluzji błysnęły i nieco się zaokrągliły, gdy ta ze zdziwieniem porwała łeb, czujnie nastroszyła uszy i spojrzała na niego wzrokiem najprawdziwszego niedowiarka.
- I leją na siebie to samo, czym znaczą teren? Przecież to... obrzydliwe- zmarszczyła kufę. Był to dla niej chyba szczyt obrzydliwości.

Mocca

- A właśnie, że nie zaznaczają terenu. - powiedział Mocca. - Ale jakoś wiedzą, co do kogo należy i strasznie tego pilnują. - Powrócił myślami do tamtych czasów, do życia z ludźmi i ich dziwnymi zwyczajami.

Iluzja

- Nie wierzę. Nabierasz mnie- powiedziała ciszej, szukając u Mocci jakichkolwiek oznak kpienia z niej. Wciąż nie spuszczała z niego wzroku i patrzyła na poły wrogo, na poły niepewnie.