Kącik Densetsu

Densetsu

Gdzieś w środku pustyni jest mała palma, która, wydawałoby się, że nie możliwe, aby rosła tak bez wody. Obok stoi spora jaskinia, na którą przechyla się to drzewo kokosowe, tworząc pewnego rodzaju drzwi. Gdy wejdziesz do środka, zorientujesz się, że do jaskini wpada światło poprzez "okna", jakimi są dwie całkiem duże dziury w skale. Obok okna leży futro niedźwiedzia, gdzie śpi Den. Dalej pewnie pomyślisz, że nie ma nic, bo jest tylko koniec jaskini. Nieprawda! Otóż przy końcu jaskini jest norka, której tunel prowadzi do podziemnej spiżarni. W prawdzie jest to bunkier pozostawiony przez ludzi, ale do ukrycia zapasów nadaje się świetnie.

Do legowiska przybyła jego właścicielka. Przystanęła przed wejściem i spojrzała za siebie. Cierpliwie oczekiwała Brave'a - jej nowego towarzysza. Dobrze się przy nim czuła i choć nie znali się długo, polubiła go niezmiernie. Usiadła i zaczęła machać końcem ogona.

Brave

Nie musiała czekać długo. Brave, daleko przed siebie wyrzucając łapy, biegł tuż za nią. Wolniej, przecież chciał poznać okolicę. Nie poświęcał jednak zbyt wiele czasu na podziwianie krajobrazu. Jego nos nęciła mocna, kusząca woń cieczki suki. Cóż miał zrobić? Był tylko psem.
Stanął przed nią iopuścił nieco łeb, w ramach uprzejmości, zanim wkroczył do jej legowiska.
- Więc tak mieszkasz... No tak, bez wątpienia jest tu cieplutko- uśmiechnął się przyjaźnie i przysiadł obok. POzbierał myśli i spojrzał Densetsu w twarz. {pysk?}

Densetsu

Wkroczyła w progi swojej dość skromnej jaskini i usiadła na futrze z niedźwiedzia. Uśmiechnęła się do Brave'a, odlatując do krainy zamyśleń. Przy tym machała ogonem. I dopiero teraz, po sześciu dniach cieczki zorientowała się, że ją ma! No tak, przestało jej to już dawno przeszkadzać. Owinęła łapy zatem ogonem, machając teraz tylko końcówką. Nie da się ukryć, że nieco się speszyła. Westchnęła nerwowo i spojrzała na wyjście. - Tak, cieplutko. - przytaknęła.

Brave

Uśmiechnął się i podszedł do niej blisko, bliżej... Jednak na odległość rozciągającej się niedźwiedziej skóry. Przysiadł i zaczął się rozglądać po legowisku. Nie da się ukryć, pomysłowo urządzone.
- Nawet spiżarkę masz, piękna i wygodna sprawa, hmm?- zapytał ot tak, ignorując sprawę cieczki. Tak był wychowany i starał się być ponad-psem, który będzie taki fakt ignorował zamiast rzucać się na sukę. /...\
- Nie orientujesz się, co znajduje się w pobliżu?- rzucił kolejne pytanie i dopiero wtedy na nią spojrzał. Czuł wręcz, że spłonęła rumieńcem, więc kulturalnie odwrócił pysk.

Densetsu

- Przydatna. - kiwnęła łbem - W pobliżu? Hmm. Chyba jeszcze jeden pies ma legowisko, poza tym tereny do zdawania na wyższe rangi i tereny do obradowania. - rzekła. Nie była w tej krainie długo, acz zdążyła się rozejrzeć - A Ty? Zdajesz na wyższą rangę? - zapytała i się położyła, nie spuszczając z niego wzroku.

Brave

Uśmiechnął się lekko.
- Przekonasz się kiedyś. Aczkolwiek obiecuję, że dla stada bedę się starać. -powiedział. Nie chciał jej nic jeszcze mówić, żeby nie zostalo mu to policzone za chwalenie się.
- A Ty? Chciałabyś mieć jakąś specjalną rangę, Densetsu?- zapytał, powracając do niej wzrokiem. Humor mu się poprawił w znacznym stopniu odkąd tylko jego ogon odzyskał czucie. Było tu ciepło i przyjemnie.

Densetsu

- Chciałabym Tajemnego. Sądzę, że dobrze bym wykonywała tę profesję. - delikatnie rozchyliła łapy i położyła między nimi łeb. Ciepło bijące od futra niedźwiedzia ukoiło znacznie jej nerwy. Zamruczała z zadowoleniem, po czym zaczęła merdać ogonem. Oznaka wielkiego zadowolenia. No bo czegóż chcieć więcej? W mniemaniu Densetsu była to jedna z najlepszych chwil jakie jej się w życiu zdarzyły. A przynajmniej ostatnimi czasy.

Brave

- Tajemny? To raczej nie jest profesja dla grzecznych suczek- zauwazył nieco żartobliwie. Oczekiwał, że ta powie mu coś więcej.
Zresztą, miałby jej powiedzieć o tropicielu? To nawet w połowie nie przystaje do tajemnego. Chociaż, może ten dowodca... Brave kichnąl, co nagle przerwało jego dośc dziwne rozmyślania.

Densetsu

- Pozory mylą. - uśmiechnęła się zadziornie. Wstała i zaczęła okrążać Brave'a, machając lekko ogonem. Łapy stawiała z gracją, a wzrokiem nie opuszczała jego pyska. Uśmiech z zadziornego przerodził się w słodki, wręcz można rzec kuszący.

Brave

- Co robisz?- zapytał nieco zdezorientowany. Nagle poczuł się przy niej bardzo mało komfortowo. Jego wzrok wodził za brązową saluki, ogon znieruchomiał od napięcia.

Densetsu

- Nic takiego. Po prostu Ci się przyglądam - odpowiedziała swoim łagodnym, kobiecym głosem - Mogę się założyć, że doznałeś stracenia kogoś bliskiego, dlatego lepiej zapamiętać każdy jego szczegół, nim będzie za późno - powiedziała. Nie bez powodu użyła słowa 'kogoś bliskiego'. Jej przeszłość wydawała jej się taka daleka, a bliskość Brave'a sprawiała, że czuła się szczęśliwa, jak niegdyś. Rezolutna i wesoła.

Brave

Przed oczyma Brave'a stanęła jego psia i ludzka rodzina. Potrząsnął szybko łbem, chcąc jak najprędzej odpędzić złe myśli. Nienawidził ich.
- Mylisz się- powiedział dość oschle jak na niego i cofnął się kilka kroków w tył. Stamtąd znów się jej przyjrzał. Nagle wydawała mu się obca i wroga.
- Czego ode mnie chcesz? - myślał gorączkowo.

Densetsu

Czy Den zrobiła coś nie tak? Czasami najpierw robi, potem myśli. Wbiła wzrok w glebę. - Nie uważam, abym się myliła. - powiedziała cicho, a jej głos natychmiast stracił entuzjazm i ciepło, czyli cechy, jakie nieustannie w sobie nosi - Być może uważasz że się mylę, bo tego nie dostrzegasz. Albo dostrzegłeś, lecz za późno - zamknęła oczy, a jaskinię przeszył zimny wiatr. Zbliżała się noc. Pustynia o tym wyraźnie informowała, dając chłodny znak.

Brave

Pies usiadł i spuścił nos na kwintę. Uderzyła go w jego najczulszy punkt. Jeszcze nikt nie sprawił, że po usłyszeniu dwóch zdań Brave poczuł się tak potwornie samotny. Uszy mu klapły, ogon opadł bezwolnie na ziemię.
Wyglądał jak splątane razem wszelkie nieszczęścia z puszki Pandory.

Densetsu

- Przepraszam, jeśli Cię uraziłam. - powiedziała szybko, widząc zmarkotniałego jej towarzysza. Jej ogon wciąż leżał jak kłoda, uszy zamieniły się w dwie, kłapciaste, wiszące szmatki. Ani myślały się unieść, jaki zwykle miały zwyczaj. Pustynię przykryła ciemna szata nocy, zrobiło się tak ciemno, że nawet pies, który ma wspaniały wzrok nocą, miał trudności z dojrzeniem więcej, niż kształtów. Nie ma co, trzeba rozpalić ogień. Wiało całkiem mocno, więc zaraz by zgasł. Ale Den miała pomysł. Wyszła na zewnątrz i wzięła kilka patyków, które leżały na całą przestrzeń pustyni, porozrzucane bez ładu. Wdrapała się do spiżarni i wzięła kilka słoików, a następnie rozpaliła ogień, podpaliła nim patyki i schowała je do tych metalowych "ochroniarzy". Nie będą palić się może długo, ale zawsze można je na nowo wzniecić. Położyła je w różnych miejscach w jaskini, a w skutek tego nastąpił półmrok. Jaskinia wydawała się teraz przytulna i mała. Więc suczka położyła się na futrze z niedźwiedzia i oparła łeb o łapy.

Brave

Brave ocknął się z odrętwienia. Uniósł łeb, zastrzygł jednym uchem i spojrzał w pysk Densetsu.
- Nie mówmy więcej o rodzinie i bliskich- powiedział cicho, po czym z trudem dźwignął się na łapy. Cała ta sytuacja go przytłoczyła i nieco wystraszyła. Mógł walczyć z niedźwiedziem, ale nie z własną przeszłością. Jeszcze nie teraz.
Podszedł do suki. W jego chodzie nie było śladu po wcześniejszym tanecznym, kocim kroku. Teraz szedł ciężko, zwracając uwagę, gdzie stawia łapy. Położył się obok niej, blisko jej ciała i przyjął identyczną pozycję. Różnił ich tylko kolor sierści.
- Mówmy o naszej przyszłości- powiedział, po czym speszony szybko się poprawił:
- To znaczy mojej przyszłości, Twojej przyszłości. I ładnie oświetliłaś wnętrze.- dodał szybko.

Densetsu

Rozweseliła się zaraz, gdy chart speszył się swoimi słowami. Zaśmiała się serdecznie. Faktycznie, Densetsu mogła akurat tak to przyjąć. Spojrzała psowi w oczy. Lubiła wiedzieć, czy jej rozmówca jest szczery, dlatego miała w zwyczaju tak głęboko spoglądać w oczy. - Dziękuję. Rozmawiać o przyszłości.. ? - jej końcówka ogona zaczęła kiwać się na boki - Ja mam w zwyczaju żyć chwilą. Bo chwile są najważniejsze. Nie myślę co będzie dalej, żyję jednym z moich mott - "Liczy się tu i teraz". Skoro poruszyłeś ten temat, u Ciebie pewnie jest inaczej.

Brave

- Jesteś pewnie przez to szczęśliwsza. Ja jednak tak bym nie potrfił- przyznał, chcąc zatrzeć poprzednie, według niego złe, wrażenie. Nie unosząc łba, spojrzał jej w oczy, tak jak ona jemu.
- Ja wyznaczam sobie cele, bliższe i dalsze, ideały, do których dążę i marzenia, które chcę spełniać- nie wiedział sam, co takiego było w Densetsu, że zaczął się przed nią otwierać. Wszak w hodowli, wszystkie psy też żyły chwilą. Miska pełna- jeść, gumowe zgrzebło- wystawa. On natomiast zawsze się ociągał, chował do kątach wybiegu, uciekając w swoją krainę wyobrażeń i najskrytszych myśli.
Dlaczego więc teraz zaczynał wprowadzać w nią Densetsu?