Samotna Wiśnia

Seraphy

Seraphy spojrzała na psa. Od dawna nikt nie był dla niej miły. Seraph poczuła się tak jak wtedy gdy jeszcze jej bracia ją lubili.
- Jestem Seraphy.
Powiedziała tajemniczym głosem. Taki już miała odkąd opuściła dom rodzinny. Tajemniczy, cichy głos.

Michael

Michael był trochę zaskoczony odpowiedzą Seraphy. Oczekiwał zupełnie innej odpowiedzi. -Seraphy? Całkiem ciekawe imię. Chyba gdzieś już je słyszałem. -powiedział Michael z szerokim uśmiechem.

Seraphy

Seraphy spojrzała na niego ze smutkiem skrytym głęboko w niej. Tylko uważnym obserwatorom udało by się dostrzec jej wewnętrzny smutek i żal do siebie. Może o tej aferze z Seraphy pisali w gazetach? Niewiedziała. Sądziła jednak, że także kojarzy skądś imię Michael. Tylko skąd?
- Taaak... mogłeś wyczytać moje imię z gazety...
Westchnęła. Michael wydawał się jej godny zaufania pomimo tego, że dopiero co go poznała.
- Mogę ci zaufać?
Spytała ponurym, zamyślonym głosem. Musiała komuś opowiedzieć swoją historię, komuś kto zrozumie....

Michael

-Jasne, ale jak przylecą kosmici to wszystko im powiem.!-zażartował Michael. Chciał by Seraphy trochę się rozchmurzyła.

Alma

Alma wyrwała się z zamyślenia. Ten duch był inny, niż te, które poznała do tej pory. Bo wesołe duchy? Szamanka podeszła do niego i wydukała swoją kwestię:
- Czemu jesteś jeszcze na tym świecie duszyczko, hm? Jako szamanka mogę ci pomóc. - jednak Alma nie wiedziała, czy ten duch potrzebuje pomocy.

Seraphy

Tylko żarty mu w głowie? Czy on nie wie, że Seraph nie lubi żartować z takich rzeczy? Chyba nie... ale daruje mu tym razem... tym razem.
- Nie żartuj sobie z rzeczy które absolutnie mnie nie śmieszą.
Rzekła poważnym tonem wlepiając czerwone ślepia w Micheala. Seraphy nie wiedziała do końca kim są ufoludki wiedziała jednak, że Michael im wszystko powie.
Wierzyła w to jednak głęboko, że tylko żartował.

Michael

-Tylko żartowałem, Seraphy. - powiedział Michael. Poczuł się trochę nieprzyjemnie. Chciał by Suce się poprawił humor. Nie udało mu się. Wolał odejść i nie krzywdzić więcej. Skoro komuś nie odpowiadają jego żarty to nie będzie go więcej nimi zadręczał. Po chwili już go nie było, odszedł by odwiedzić swoje jedyne miejsce na ziemi. Miejsce które nazywał domem. Zostawił za sobą jedynie swój zapach. Nie miał żalu.

Alma

Alma nie dostawszy odpowiedzi od wesołego ducha, stwierdziła, iż nie potrzebuje on jej pomocy. Nie miała już w takim razie co tu robić. Odwróciła się i chwilę później zniknęła z pola widzenia.